280. Bir vaxt vardı ki, indiki halımı düşünəndə qorxudan içim ürpərirdi.
Həyatımın heç vaxt xəyalını qurmadığım bir qismindəyəm.
Geniş oblastda baxanda bir zamanlar heyran olduğum şeylərin bir çoxuna sahibəm. Bilirəm belə qalmayacaq uzun müddət. Tezliklə bu dövr də bitəcək. Amma bir aydınlanma yaşayıb əldə olanları gözdən keçirəndə əslində uşaq Vincent bunları görsə indiki halı ilə qürur duyardı yəqin ki.
Sən saydığını say gör fələk nə sayır.
Bəzən düşünürəm, bitti mi o çətin vaxtlar? Bundan sonra həmişə güllük gülüstanlıq mı olacaq? Sonra gələcəkdə yaşanacaq ehtimallar gəlir gözümün önünə, bəlkə də yeni raunda keçmədən verilmiş fasilədə olduğumu fikirləşirəm. "Nə qədər fürsətin var, özünə vaxt ayır, özünü inkişaf etdir, yeni bacarıqlar qazan" düşüncələri dolaşır ağlımda. Sonra boşluğa düşürəm. "Niyə? Nəyə yararı olacaq? Onsuz da həyatının bu vaxtları, bu dövrlər bir də keçməyəcək əlinə."
Ağlımda yüzlərcə səs var, nə dediklərini eşidə bilmirəm. Bəlkə də dinləməkdən qorxuram. Orta məktəb bitənə yaxın belə birev tapşırığıvermişdilər: "Beş il sonra özünüzü harda görürsünüz?" Artıq o tapşırıqdan bu yana 7il keçib. Amma bu yaşananların o tapşırıqla uzaqdan yaxından əlaqəsi yoxdur.
Fikirlər çox qarışıqdır. Planların başı-ayağı bəlli deyil. Ehtimalları saysan, en qədər. Bunları kiməsə oturub açıq aydın danışsam eqoist olduğumu düşünər bəlkə də. Sadəcə verdiyim qərarlar nə dərəcədə doğru idi, nə mənfisi nə müsbəti olacaq, onu düşünürəm.